Mieszczanie: Strategie współistnienia kojotów i rudych lisów w miejskiej dżungli

Wyobraź sobie koyota przechadzającego się przez Millennium Park lub rudego lisa przemykającego między miejskimi ogródkami. Może to brzmieć jak scena z filmu przyrodniczego, ale to rzeczywistość dzikiej przyrody w Chicago. Środowiska miejskie zawsze były domem dla dzikich zwierząt blisko związanych z ludźmi, takich jak szczury i wiewiórki, ale coraz częściej stają się miejscami spotkań różnorodnej fauny. Wśród nich znajdują się większe i dziksze gatunki, w tym mezokarniwory, takie jak koyoty i rude lisy. Mezokarniwor to zwierzę o średniej wielkości (<35 funtów), którego dieta składa się głównie z mięsa, a resztę stanowią pokarmy niepozyskiwane w wyniku polowania, takie jak owady, grzyby, owoce, inne materiały roślinne oraz wszelkie dostępne pokarmy.

W niedawno opublikowanym artykule w czasopiśmie Urban Ecosystems Alyson Cervantes oraz zespół badaczy, w którym brał udział autor, postanowili zrozumieć, jak te canids przetrwają w mieście. Badanie zagląda w tajemnicze życie koyotów i lisów, odkrywając fascynującą historię tego, jak wydrążyły one swoje nisze w zatłoczonym krajobrazie Chicago. Jest to istotne, ponieważ jak powiedziała Cervantes: „Koyoty stały się głównym drapieżnikiem w Illinois, a brak aktywności ludzi w obszarach wiejskich może wpływać na lisy rude. Obserwujemy tę negatywną zależność między koyotami a lisami, gdzie lisy unikają obszarów, w których przebywają koyoty”.

Zrozumienie, jak te gatunki współistnieją w środowiskach miejskich, jest kluczowe dla zarządzania interakcjami między ludźmi a dziką przyrodą oraz promowania różnorodności biologicznej. Cervantes i jej zespół wykorzystali pułapki fotograficzne rozmieszczone w całym Chicago przez pracowników zoo Lincoln Park, aby udokumentować złożone dynamiki interakcji między koyotami a lisami rudymi. W badaniu zastosowano wielosezonowe modele zajętości do zrozumienia dystrybucji oraz modelowanie równań strukturalnych do zrozumienia interakcji między koyotami a lisami rudymi.

“Jednym z najbardziej zaskakujących odkryć badania było to, że lisy rudo-szare i koyoty nie dzieliły przestrzeni, jak moglibyśmy się spodziewać” – powiedziała Cervantes. “Zamiast tego, lisy wydawały się zwiększać swoją aktywność w bardziej zurbanizowanych obszarach, gdy koyoty były mniej aktywne, co pozwalało im unikać koyotów w wspólnych przestrzeniach.” W rzeczywistości kluczowym odkryciem badania było odkrycie miejskiego szachownicy wykorzystywanej przez koyoty i lisy rudo-szare do ułatwienia ich współistnienia.

Okazało się, że canids dzielą swoją aktywność przestrzennie, priorytetyzując korzystanie z różnych siedlisk. Koyoty preferują bardziej naturalne zakamarki miasta, takie jak rezerwaty leśne. Lisy rudo-szare z kolei zależały od złożonego oddziaływania między koyotami a działalnością ludzką. W obszarach o dużej aktywności ludzkiej, lisy rudo-szare były bardziej prawdopodobne w obecności, gdy koyoty również były obfite.

Szachownica miejska nie była grana tylko w przestrzeni, ale także w czasie. Obie canids były bardziej aktywne nocą, ale w miarę intensyfikacji urbanizacji, lisy przesunęły swoją aktywność bardziej w stronę nocy i z dala od czasów, kiedy koyoty były aktywne, unikając tym samym konkurencji. To czasowe dzielenie, zwłaszcza w silnie zurbanizowanych obszarach, pozwala tym blisko spokrewnionym canines na dzielenie się wysokiej jakości habitatem i unikanie bezpośrednich konfrontacji.

Ten fascynujący taniec w przestrzeni i czasie sprzyja współistnieniu tych dwóch konkurencyjnych gatunków w mieście. Ta wyrafinowana wiedza na temat dynamiki mezokarniworów w środowiskach miejskich może być pomocna w działaniach ochronnych, pomagając tworzyć przestrzenie, w których różnorodna fauna może rozwijać się obok ludzkich społeczności. W miarę rozwoju miast coraz bardziej istotne staje się odkrywanie strategii stosowanych przez te miejskie mesopredatory w celu promowania harmonijnego współżycia między ludźmi a dziką przyrodą.

Jak zauważyła Cervantes: “Zrozumienie tych interakcji może być korzystne dla planowania terenów zielonych, a także promowania współistnienia ludzi i dzikiej przyrody poprzez zwiększenie świadomości społecznej i edukację, zwłaszcza w kontekście dalszej urbanizacji”.

---

Max Allen jest ekologiem karniworów na Uniwersytecie Illinois. Jego badania koncentrują się na ekologii i zachowaniu gildii karniworów na całym świecie, ze szczególnym naciskiem na zrozumienie ekologicznych interakcji karniworów dla stosowanej ochrony i zarządzania.