Przywracanie Torfowiska Volo Bog

Na terenie Volo Bog State Natural Area (SNA) ciężko pracujący i współpracujący zespół wolontariuszy i pracowników niedawno rozpoczął pionierską restaurację jedynego torfowiska z otwartą wodą w Illinois. Wcześniejsze, istotne prace na tym obszarze w hrabstwie Lake koncentrowały się na otaczających mokradłach i przyległych terenach wyżynnych, jednak po raz pierwszy restauracja odbywa się w samym sercu torfowiska. Mchy torfowce, dzbaneczniki, kalie, storczyki – wraz z niezliczonymi rzadkimi grzybami, pająkami, motylami i innymi organizmami przystosowanymi do tego niezwykłego siedliska – mogą zależeć od tych nowych działań.

Niektórzy mogą zapytać: dlaczego nagle pojawiła się taka potrzeba? Dlaczego ryzykować zakłócenie delikatnej równowagi ekosystemu, w którym, jak mówią niektórzy, jeden krok może zająć lata, aby się zagoić?

Melissa Grycan, biolog dziedzictwa regionalnego Departamentu Zasobów Naturalnych Illinois (IDNR) odpowiedzialna za Volo Bog SNA, mówi, że powód jest prosty: gatunki inwazyjne od lat systematycznie zmniejszają różnorodność życia w bagnie. Z bólem obserwuje, jak tak bogaty ekosystem stopniowo zanika.

Przez długi czas wielu wierzyło, że bagno najlepiej poradzi sobie samo, jeśli po prostu zostanie pozostawione w spokoju. Jednak jak w przypadku przysłowiowej żaby w gorącej wodzie, dopiero teraz – w ostatniej chwili, zanim będzie za późno – uświadamiamy sobie, że koszt bezczynności był zbyt wysoki. Melioracje, rolnictwo i fragmentacja siedlisk fundamentalnie zmieniły krajobraz. Coraz częściej dostrzegamy, że w obecnych warunkach niektóre rośliny – dla jednych “inwazyjne,” dla innych “złośliwe,” “agresywne” lub “drapieżne” – stopniowo niszczą rzadką bioróżnorodność, wypierając żywą tkankę zdrowego ekosystemu.

Niektóre gatunki, takie jak kruszyna pospolita, są stosunkowo nowymi przybyszami w bagnie. Inne, jak borówka bagienna, były tam od wieków, ale w przeszłości kontrolowano je za pomocą ognia i innych czynników. Wiadomo na przykład, że rdzenni mieszkańcy wielu rejonów kraju wypalali bagna, zazwyczaj w celu promowania wzrostu uzależnionych od ognia żurawin i borówek bagiennych. Dziś, z odpowiedzialnością za ochronę bioróżnorodności dla przyszłych pokoleń, przywracanie tego rodzaju więzi z ziemią jest istotną częścią działań tej grupy.

Najnowsze badania i inwentaryzacje roślin wskazują, że obecny sposób zarządzania (praktycznie brak działań) prowadzi do utraty wielu gatunków unikalnych dla bagien. Ponieważ bagna są w Illinois niezwykle rzadkie, wiele z tych gatunków występuje niemal wyłącznie w tym stanie.

Rośliny, zwierzęta i ekosystemy nie respektują granic politycznych. Na północy bagna, torfowiska i inne mokradła są powszechne. Jednak osuszanie, rolnictwo, zmiany w hydrologii i fragmentacja siedlisk zniszczyły niemal wszystkie bagna w Illinois. Co więcej, wiele unikalnych genotypów roślin z Volo Bog prawdopodobnie nie występuje nigdzie indziej. Te rośliny żyją na południowym krańcu zasięgu tego typu siedliska. Klimat w Illinois zmienia się i ociepla. Być może te odporne gatunki, już dostosowane do najcieplejszych i najsuchszych bagien w kraju, mogą kryć w sobie klucz do przyszłości tego ekosystemu.

Bagna i inne torfowiska odgrywają imponującą rolę w wychwytywaniu i magazynowaniu węgla z atmosfery. Gdy zostaną osuszone na potrzeby przemysłu drzewnego lub rolnictwa, wysuszone wskutek ocieplającego się klimatu Ziemi lub w inny sposób narażone na działanie czynników rozkładających wieki zachowanej materii organicznej, mogą stać się poważnymi źródłami zanieczyszczeń. Dzięki działaniom konserwatorów przyrody w latach 50. i 60. XX wieku (w tym założyciela Illinois Nature Preserve System, George’a Fella), Volo Bog zostało uchronione przed zagrożeniem poważnymi zaburzeniami hydrologicznymi, a jego zasoby węgla pozostały w ziemi – przynajmniej na razie. Zaangażowana grupa dbająca o ekologię tego miejsca może okazać się niezbędna w ochronie bagna przed przyszłymi zagrożeniami.

Bagna są wrażliwe. Badania pokazują jednak, że przez tysiące lat przed przybyciem Europejczyków do Illinois ludzie żyli na tych terenach, korzystali z ich zasobów, podpalali je i w inny sposób “zakłócali” ich funkcjonowanie. I z pewnością zarówno ludzie, jak i duże zwierzęta przemierzały je. Mimo to odziedziczyliśmy różnorodne biologicznie, zdrowe i nienaruszone bagna. Dlatego ponowne stąpanie po nich, ale tym razem z zamiarem ochrony, miłości i przywrócenia zdrowia ekosystemowi oraz zachowania rzadkich gatunków, które wciąż zamieszkują bagna, wydaje się uzasadnione i właściwe.

Z powodu niezwykłych właściwości chemicznych bagien, takich jak niski poziom składników odżywczych, kwaśna woda i gleby torfowe, wiele roślin i zwierząt zamieszkujących bagna nie występuje nigdzie indziej. W pewnym sensie bagna są wyjątkowo odporne na zagrożenie fragmentacją siedlisk: zawsze były wyspami. Niektórzy naukowcy opisują, jak “skupienie się” na tych wyspach doprowadziło do ewolucji gatunków unikalnych dla bagien.

Często słyszymy o kryzysie klimatycznym. Jednak równie poważny, a być może nawet egzystencjalnie zagrażający kryzys kryje się w tle: kryzys bioróżnorodności. Bioróżnorodność—bogactwo rzadkich gatunków roślin, zwierząt, grzybów, bakterii i innych organizmów żywych—zmniejsza się w bezprecedensowym tempie. Gatunki i pule genowe, które ryzykujemy utracić wskutek bezczynności, mogą odgrywać kluczową rolę w spowalnianiu i odwracaniu tego trendu. Prace mające na celu ochronę bioróżnorodności są kontynuowane w Illinois Beach State Park, Old Plank Road Prairie Nature Preserve, Nachusa Grasslands, Kishwaukee Fen Nature Preserve oraz wielu innych miejscach.

Rozpoczyna się nowy rozdział, gdy obywatele angażują się w ostrożną i kluczową pracę w rezerwacie przyrody Volo Bog. Ich działania, prowadzone pod nadzorem personelu IDNR, mają na celu wdrożenie zatwierdzonego przez Illinois Nature Preserve Commission planu zarządzania i harmonogramu działań.

Każdy uratowany gatunek ma wartość wykraczającą poza swoją funkcję ekosystemową—pochłanianie dwutlenku węgla, zapylanie naszych upraw czy zapobieganie powodziom. Ryzykujemy, że przyszłe pokolenia będą żyć w świecie, w którym jest po prostu mniej ptaków, motyli i kwiatów, które mogłyby poznać.
Niektórzy twierdzą, że ratowanie tych gatunków to niemal duchowe powołanie.

Życie, które dzielimy na tej planecie, jest niezastąpioną częścią stworzenia. Utrata go wskutek bezczynności wydaje się czymś więcej niż tylko głupotą.

Personel i wolontariusze zaangażowani w tę pracę odczuwają głęboką radość z poznawania intymnych szczegółów cennej bioróżnorodności, którą wciąż mamy. Są zainspirowani zaszczytem, jakim jest pomoc w jej przetrwaniu.

Wolontariusze mają teraz rzadką przyjemność zejścia z pomostu na unoszącą się matę mchu torfowca. Niektórzy opisują to jako stanięcie na granicy innego świata. Dawno zapomniane słowo “didder” opisuje niezwykły sposób, w jaki mata drży pod stopami. Odczuwanie tego drżenia to przywilej zarezerwowany dla tych, którzy przychodzą, by pomóc uratować rzadkie organizmy, które tak bardzo nas potrzebują.

Podobne wersje tego przywileju można doświadczyć w rezerwatach przyrody i na obszarach naturalnych w całym stanie. Każdy jest mile widziany, aby przyłączyć się do tej kluczowej pracy. Wiele rezerwatów podupadało. Budowanie społeczności troszczących się o odwrócenie tych strat to historyczne przedsięwzięcie!

Bibliografia i Dalsza Lekturaer

Fascynujący profil ekologii torfowiska Volo z lat 20. XX wieku oraz wczesna dyskusja na temat jego formacji geologicznej znajdują się w artykule Watermana, W. G. “Ecological Problems from the Sphagnum Bogs of Illinois.” Ecology 7(3, lipiec 1926): 255–72. https://doi.org/10.2307/1929310.

Przegląd zagrożeń dla torfowisk na całym świecie oraz krótkie podsumowanie argumentu, dlaczego warto stąpać po torfowiskach, jeśli pomaga to je ocalić, znajduje się w artykule Moore’a, Petera D. “The Future of Cool Temperate Bogs.” Environmental Conservation 29(1, marzec 2002): 3–20. https://doi.org/10.1017/S0376892902000024.

Najnowsze badania nad tym, co powinniśmy wiedzieć od wieków – że ludzie są częścią tych ekosystemów, a „forteczna ochrona” to nowe, potencjalnie kosztowne podejście – można znaleźć w doskonałym przeglądzie literatury na temat rdzennych zastosowań torfowisk: Speller, Jeffrey, i Véronique Forbes. “On the Role of Peat Bogs as Components of Indigenous Cultural Landscapes in Northern North America.” Arctic, Antarctic, and Alpine Research 54(1, 31 grudnia 2022): 96–110. https://doi.org/10.1080/15230430.2022.2049957.

Dla współczesnej historii niszczenia torfowisk, zawierającej liczne i fascynujące wątki dotyczące historii kulturowej światowych terenów podmokłych – w tym opis innych słów związanych z torfowiskami, takich jak “didder” – zobacz: Proulx, Annie. Fen, Bog & Swamp: A Short History of Peatland Destruction and Its Role in the Climate Crisis. First Scribner hardcover edition. New York: Scribner, 2022.

Doskonałe podsumowanie ekologii torfowisk środkowo-zachodnich można znaleźć pod adresem: https://mnfi.anr.msu.edu/abstracts/ecology/Bog.pdf

Najbardziej aktualne informacje na temat ram granic planetarnych można znaleźć w publikacji: Katherine Richardson i in., Earth beyond six of nine planetary boundaries. Sci. Adv. 9, eadh2458 (2023). DOI: 10.1126/sciadv.adh2458.

Więcej Cytowań

Laroche, Vincent, Stéphanie Pellerin i Luc Brouillet. “White Fringed Orchid as Indicator of Sphagnum Bog Integrity.” Ecological Indicators 14(1, marzec 2012): 50–55. https://doi.org/10.1016/j.ecolind.2011.08.014.

Lavoie, Claude, and Stéphanie Pellerin. “Fires in Temperate Peatlands (Southern Quebec): Past and Recent Trends.” Canadian Journal of Botany 85(3, March 2007): 263–72. https://doi.org/10.1139/B07-012.

Scott, Alan G., Geoff S. Oxford, and Paul A. Selden. “Epigeic Spiders as Ecological Indicators of Conservation Value for Peat Bogs.” Biological Conservation 127(4, February 2006): 420–28.https://doi.org/10.1016/j.biocon.2005.09.001.