Kaczka Karolinka: Historia Sukcesu Konserwatorskiego

W kolorowym świecie ptactwa wodnego większość zgodzi się, że samiec kaczki karolinki wyróżnia się na tle innych. Jego żywe kolory nie mają sobie równych, co czyni go jedną z ulubionych kaczek wielu mieszkańców Illinois.

Samce kaczki karolinki mają błyszczącą zieloną głowę z białą pręgą biegnącą w dół do linii szyi. Grzebień na głowie gładko opada z korony na tył szyi. Podbródek i gardło są białe. Kolor ich piersi niektórzy opisują jako purpurowy kasztan z atrakcyjnymi białymi plamkami. Po obu stronach piersi znajduje się biała pręga obramowana czernią. Boki są złote z ciemniejszym kuprem. Dziób jest czerwonawy z białym paskiem na górze. W upierzeniu spoczynkowym (późnym latem) tracą jasne boki i wyraziste paski, ale zachowują intensywnie kolorowy dziób i wyraziste oko. Zarówno samce, jak i samice karolinek mają błoniaste stopy z małymi, ostrymi pazurami, które umożliwiają im przyczepianie się do gałęzi drzew.

Samice, choć nie tak atrakcyjne jak samce, ponieważ brakuje im żywych kolorów, mają swoje piękno. Ich pierś jest brązowa z białymi prążkami, podbrzusze szarobrązowe, a brzuch biały. Samice mają również charakterystyczną białą plamkę wokół oka.

Karolinki są powszechnymi migrantami i regularnie gniazdują w stanie. Zaczynają przybywać pod koniec lutego, a na południe odlatują około połowy listopada. Chociaż niektóre mogą pozostawać podczas łagodnych zim na południu stanu, są generalnie rzadkimi zimowymi mieszkańcami.

Wymagania siedliskowe tej dębowej lotniczki są typowe. Preferują miejsca takie jak bagna, niziny rzeczne oraz małe jeziora i stawy, gdzie w pobliżu znajdują się tereny leśne.

Pod koniec zimy większość kaczek karolinek tworzy pary, a wczesną wiosną rozpoczyna się poszukiwanie potencjalnego miejsca na gniazdo. Zazwyczaj są to drzewa o wysokości od 20 do 50 stóp. Kaczki karolinki regularnie korzystają również z ludzkich budek lęgowych. Miejsca te zwykle znajdują się w pobliżu wody, choć niektóre gniazda są wykorzystywane kilka setek stóp od źródła wody, ale kluczowe jest, że woda znajduje się niedaleko.

Jama lęgowa jest wyściełana miękkim puchem, w którym samica składa od 6 do 14 jaj w kolorze białawym do kremowego. Kaczki karolinki praktykują również “parazytyzm lęgowy,” czyli składanie jaj w gniazdach innych kaczek, w tym własnego gatunku. Kaczka karolinka to jedyna kaczka w Ameryce Północnej, która może wydać na świat dwa mioty w jednym roku.

Źródła pożywienia kaczki karolinki mogą być obfite zarówno na wodzie, jak i poza nią. Przeszukując powierzchnię wody, szukają nasion, owadów i jadalnej roślinności. Gdy są dostępne, chętnie jedzą również żołędzie i odpady kukurydziane.

Jako miłośniczka terenów leśnych, kaczka karolinka jest doskonale przystosowana do lotu w gęstym zadrzewieniu. Dłuższe ciało i krótkie skrzydła pozwalają jej na szybki lot w lesie. Silne, grube ogony pomagają przyczepiać się do grubych gałęzi i drzew.

We wczesnych latach 1800 kaczki karolinki były bardzo liczne w stanie Illinois i na terenach na wschód od niego, ale wraz z osuszaniem mokradeł, wycinaniem drzew i nadmiernym odłowem ich liczba zaczęła gwałtownie spadać. Pod koniec XIX wieku rozważano nawet możliwość ich wyginięcia. W 1918 roku wprowadzono Ustawę o Traktacie o Ptakach Wędrownych (Migratory Bird Treaty Act), w wyniku czego polowanie na kaczki karolinki zostało zakazane w całym kraju na 23 lata.

Na scenę wkracza nieżyjący już Frank Bellrose, biolog badawczy z Illinois Natural History Survey, który pracował od 1938 do 1982 roku i przez ponad 50 lat badał kaczki karolinki. Na skraju zagrożenia wyginięciem, Bellrose zapoczątkował kluczowy powrót tego gatunku. Wspierany przez Ustawę o Traktacie o Ptakach Wędrownych, Bellrose, dzięki swoim szeroko zakrojonym badaniom nad kaczką karolinką oraz wynalazkowi budki lęgowej odpornej na drapieżniki, pomógł zmienić losy tego gatunku.

Pierwsze budki lęgowe w powszechnym użyciu zaczęto stosować w 1937 roku. Biolodzy Gil Gigstead i Milford Smith z U.S. Biological Survey (obecnie U.S. Fish and Wildlife Service) zamontowali 486 drewnianych budek w Chautauqua National Wildlife Refuge. W ciągu następnych dwóch lat Bellrose i Arthur Hawkins zamontowali kolejne 700 budek na terenie Illinois. Połowa z nich została wykorzystana przez kaczki karolinki.

Bellrose szybko wprowadził zmiany w konstrukcji budek, w tym dostosował wymiary wejść do wielkości naturalnych dziupli. Jego badania sugerowały również, że umiejscowienie budek może mieć znaczenie, zwłaszcza jeśli chodzi o ich użytkowanie przez inne kaczki i drapieżnictwo. Zamiast zawsze umieszczać budki na drzewach, postanowiono montować je na metalowych lub drewnianych słupach nad wodą. Drapieżnictwo gniazd ustało, gdy pod budkami zamontowano metalowe osłony chroniące przed drapieżnikami.

Bellrose kontynuował badania nad kaczką karolinką, a jego wysiłki przypisuje się powrotowi tego gatunku. Szacuje się, że obecnie w Ameryce Północnej istnieje nawet 3 miliony par lęgowych.

Dzięki pracy i zaangażowaniu wielu biologów i wolontariuszy pracujących nad programem budek lęgowych dla kaczek karolinek, dziś ten gatunek jest częstym dodatkiem do zbiorów myśliwych polujących na ptactwo wodne.